การลาจาก…

……………….

ไม่ทันตั้งตัวจริงๆ
ไม่ได้ทำใจมาก่อนเลย
ว่าวันนี้จะมาถึง

เคยนะ…
เคยมีคนเตือนแล้ว
ว่าช้าหรือเร็ว มันก็ต้องเกิดขึ้น
เมื่ออยู่กันไปมันก็ไม่มีประโยชน์
แล้วเราจะดันทุรังรั้งไว้ทำไม

เราเข้าใจ…
แต่เราก็ยังทำใจไม่ได้
ความผูกพัน…
มันไม่ได้สร้างกันง่ายๆ แค่ข้ามคืนมิใช่หรือ

โอเค เรายอมรับ
ว่าบางครั้ง เราเองนั่นแหละ
ที่ละเลย และหลงลืมไม่ใส่ใจดูแลเค้าตามที่ควร
ถึงเค้าจะมาที่หลัง
แต่เราก็ไม่เคยคิดว่าเค้าไม่สำคัญ

เราพยายามไม่ฟังเสียงคนรอบข้าง
ว่าเราไปกันไม่ได้หรอก..
เราแสร้งทำหน้าชื่น
ยิ้มรับกับคำพูดที่ว่า
ตัดใจเสียเนิ่นๆ ดีกว่า
ยิ่งทิ้งไว้ก็ยิ่งจ็บปวด

แต่แล้ว…
วันนี้ก็มาถึง
ทั้งที่เราพยายามยืดเวลาออกไป
ให้นานที่สุด
เท่าที่เราจะทำได้แล้ว

แต่น่าแปลก
พอถึงเวลาจริง
ใจเรากลับสงบอย่างประหลาด
ไม่สิ…
มันคือความว่างเปล่าต่างหาก

เราทำใจไม่คิดถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า
บอกตัวเองว่า..ชั้นไม่ได้อยู่ตรงนี้
ใจชั้นมันไม่ได้อยู่ตรงนี้

คิดสิ…
พยายามคิดเรื่องอื่น
น้ำตามันจะไม่ได้ไหลออกมา

จริงอย่างที่เค้าว่าจริงๆ ด้วย
ว่าเวลาที่เราต้องกล่าวคำอำลา
ณ ช่วงขณะนั้นน่ะ
ไม่เจ็บปวดเท่าการที่ได้กลับมาอยู่กับตัวเองหรอก

แรกๆ ก็ยังมีความรู้สึก
ราวกับมีอะไรทิ่มแทง
มันเจ็บ
มันปวดร้าว

แต่พอผ่านไปซักพักนึง
เมื่อรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้นแน่แล้ว

มันก็ชา…
ชาด้าน…
ไร้ซึ่งความรู้สึก..
ไร้ซึ่งแรงต่อต้าน…

ความรู้สึกเจ็บปวดมันถูกกดทับไว้
ด้วยความหนักอึ้ง
ด้านชา…

แต่สมองเรายังรู้สึก
ประสาทอื่นยังคงรับรู้

ยังคงได้ยินเสียง..
พยานแห่งโศกนาฏกรรมอำลา
หวีดหวิวอยู่ข้างหู…

เธอยังคงดึงดัน
ดื้อรั้น
เรารู้
เราสัมผัสได้
ว่าจริงๆ แล้ว
เธอก็ไม่อยากจากเราไป

เธอยังคงดื้อดึง
ไม่เคลื่อนไหว
ราวกับจะบอกด้วยใจ
ว่าความสัมพันธ์เรามันหยั่งรากลึกเกินกว่าจะถอน

แต่จะมีประโยชน์อันใด
เมื่อเราตัดสินใจไปแล้ว
จะเปลี่ยนแปลงตอนนี้ก็คงไม่ไหว
เรารับไม่ไหวแล้วจริงๆ

และแล้ว…
เธอก็จากไป…

เหลือไว้แต่เพียงความว่างเปล่า
บอบช้ำ…

และเมื่อความชาด้านที่เกาะกุมเราไว้จางหายไป
นั่นแหละ
คือช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดอย่างแท้จริง

คงมีแต่เพียงเวลาเท่านั้นล่ะมั้ง
ที่จะรักษาเราได้

เราก็ได้แต่หวัง
ว่าวันที่เราจะหายเป็นปกติ
วันที่เราจะกลับมาพูดคุย
และยิ้มสู้ได้อีกครั้ง
จะมาถึง…

เราสัญญากับตัวเอง
ว่าเราต้องทำได้
แม้วันนั้นจะไม่มีเธอคอยอยู่เคียงข้างกันอีกแล้ว
บางทีนะ บางที
เราอาจได้พบกันใหม่
ในชีวิตหน้า

ลาก่อนนะ…
ฟันคุดที่รักของฉัน

……………………………………