หลีเป๊ะ…จะสวยไปไหน

นะ..จั่วหัวกันราวกับว่า ไปมาบ่อยซะปีละห้ารอบ

ไปเที่ยวที่นี่ครั้งแรกเมื่อ 3 ปีที่แล้ว หลีเป๊ะในความทรงจำมันช่างสุดแสนประทับใจ…หนึ่ง อาทิตย์เต็มๆ กับหาดทรายขาว น้ำทะเลใส ปลาอร่อย หอย(ใต้น้ำ) ตัวใหญ่ 555… ตั้งแต่นั้นมา ก็นั่งฝันนอนฝันว่าถ้ามีเวลาหยุดยาวๆ ก็จะขอกลับไปอีกซักครั้ง แล้วจะอยู่มันให้คุ้ม…ค่าที่มันใช้เวลาเดินทางยาวนานซะเหลือเกิน

ให้บังเอิญสรงกรานต์ที่ผ่านมา สหายสนิทคิดการใหญ่ กะใช้เวลาหยุดยาวไปเที่ยวกับแฟน คนมีพันธะทางกาย หากไร้พันธะทางเศรษฐกิจอย่างเรา (พูดตรงๆ ก็คือคนไม่มีงานทำนั่นแหละ 555) พอเค้าเอ่ยปากชวน ก็เก็บข้าวเก็บของตามเค้าลงไป แบบไม่มีเกรงใจทรัพย์ในกระเป๋า (คือเงินไม่มีแต่อยากเที่ยว ว่างั้นเหอะ 😛 )

ทริปนี้หาควรใช่ทริปตกระกำลำบากไม่ ด้วยเพื่อนฝูงจัดการจองที่พัก ตลอดจนจัดโปรแกรมตลอดการเดินทางไว้แล้ว ที่เหลือก็แค่เราตามไปสมทบที่หาดใหญ่ ก่อนออกเดินทางไปท่าเรือที่สตูลพร้อมกันวันรุ่งขึ้น

สรงกรานต์ปีนี้ เริ่มหยุดกันตั้งกะวันที่ 10 คนส่วนใหญ่ทยอยออกต่างจังหวัดไปหมดแล้ว วันที่ 12 เราไปซื้อตั๋วรถไฟที่หัวลำโพงแบบชิล ชิล เอาตอนบ่ายสาม จริงๆ วันนั้นมีรถนอนรอบสามโมงครึ่งด้วย แต่ได้ข่าวว่าไปตัวเปล่า กระป๋งกระเป๋าก็ไม่ได้เอามา ก็เลยตกลงเอาตั๋วรถนั่งชั้น 2 เป็นตู้แอร์ รถด่วนขบวนพิเศษ ที่จะออกตอนสี่ทุ่มห้าสิบแทน สนนราคาค่าตั๋ว 655 บาท และจะถึงหาดใหญ่ตอนเที่ยง

กลับบ้านอาบน้ำอาบท่า หลั่นล้าอยู่พักใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็เกือบสี่ทุ่มละ คราวนี้หละตาลีตาเหลือก ขึ้นแท็กซี่แล้วบอกพี่คนขับเหยียบตีนผี โชคดีวันนั้นถนนว่าง วิ่งสิบห้านาทีก็ถึงหัวลำโพง

อารามดีใจว่าไม่ตกรถไฟแล้วตู กะจะหยิบโทรศัพท์ไปเมาท์กับจูนซักหน่อย ก็พอดีเพิ่งสังเกตว่ามี missed call มารออยู่แล้ว ก็เลยต่อโทรศัพท์กลับไป

จูน: ชมภู่ แกอยู่ไหนแล้วววว

เรา: นี่ไง..เพิ่งมาถึงหัวลำโพงแก เกือบตกรถไฟแล้ว 555 (หัวเราะผ่านสายร่าเริงสุด

ฤทธิ์)

จูน: เฮ้ย…แล้วแกจะมายังไง เค้าปิดสถานีอยู่ตอนนี้ รู้มั้ยเนี่ย

เรา: ใครปิดอะไร ยังไง…ชั้นไม่ได้ดูข่าว ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแก

จูน: ก็พวกเสื้อแดงอ่ะ เนี่ยเอารถเมล์มาปิดตรงยมราช รถไฟออกไม่ได้ตั้งกะตอนสี่โมง

แล้ว !!!

อ้าววววววว ชิบ…..หายแล้วตรู มาปิดอะไรกันตอนนี้ค้าบบบบบบบบบบบ แล้วทำไงดีล่ะเนี่ย !!!

ถึงว่า…คนเต็มหัวลำโพงเลย ตอนมาซื้อตั๋วยังว่างกระจ๋องกระแจ๋ง

ไปถามพนักงานที่ตอนนี้ทำหน้าปวดกบาลเต็มทน

“ตอนนี้ยังไม่ทราบสถานการณ์ค่ะ ขบวนเรายังไม่มีข้อมูลเลย เพราะรถตอนนี้เข้าที่หัวลำโพงไม่ได้ แต่ถ้าขบวนไปสุราษฎร์ยังไปขึ้นที่บางซื่อได้ค่ะ”

แต่ช้าก่อน ขบวนไปสุราษฎ์เต็มค่ะ ถ้ายังไงคืนตั๋วซะวันนี้ จะได้เต็มราคานะคะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน

เอาไงดีฟระ…คืนตั๋ววันนี้ แล้วรอวัดดวงพรุ่งนี้ หรือจะไปขึ้นรถทัวร์ดี แต่สถานการณ์ตอนนั้น ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เห็นว่าเจรจากันมาหลายชั่วโมงแล้ว เค้าจะปิดสถานีไปอีกนานมั้ย แล้วเกิดเค้าตามไปปิดถนนหรือรถทัวร์ด้วยล่ะ จะทำไง…รึจะบินไป..โหย…แพง….

นั่งก่อนๆ แบกเป้ใบเท่าควายมา จะให้กลับลำกันซะเฉยๆ ก็ดูจะง่ายไป เรามองไปรอบๆ ตอนนี้คนนั่งรอเต็มเลย คนแก่เอย ลูกเด็กเล็กแดงเอย ฝรั่งก็มี บางคนนั่งอดทนมาตั้งกะห้าโมง นี่จะเที่ยงคืนละ … อ่ะ วัดใจกันหน่อย

ผุดลุกผุดนั่งอยู่ได้ครึ่งชั่วโมง ง่วงก็ง่วง แถมยังมีเสียงประกาศผ่านลำโพงมาเป็นระยะๆ

“เนื่องจากขณะนี้ มีกลุ่มบุคคล เข้าทำการปิดทางรถไฟบริเวณแยกด่วนยมราช ทำให้รถไฟไม่สามารถเคลื่อนเข้า–ออกสถานีหัวลำโพงได้ ทางการรถไฟอยู่ในขั้นตอนการเจรจาเพื่อขอเปิดทาง หากผู้โดยสารท่านใดไม่ต้องการเดินทางต่อ สามารถคืนตั๋วโดยสารได้เต็มราคาที่ช่องซื้อตั๋วทุกช่อง……”

เฮ้อออ..ไม่รอแล้วโว้ย…กลับดีกว่า…นานๆ ได้ขึ้นรถไฟกับเค้าซักที มาปิดอะไรกันตอนนี้ ฟระ … ยืนเข้าคิว รอคืนตั๋วไปก็คุยกับจูนไปพลาง

….แกๆ พวกนักข่าวมากันแล้วว่ะ ชั้นไปโวยวายออกหน้ากล้องเลยดีมั้ย

….เออ แกเอาดิ ได้ออกทีวีถ่ายทอดสดทั่วประเทศแน่

ยังไม่ทันได้โวยวาย เหลือคิวสุดท้ายจะได้คืนตั๋วแล้ว ก็พอดีมีเสียงประกาศออกลำโพง บอกรายชื่อขบวนรถที่สามารถไปขึ้นได้ที่สถานีบางซื่อ…

ลิสท์ยาวเหยียดหลายขบวนมาก รถด่วนนครพิงค์ กรุงเทพ–เชียงใหม่ รถไปอุบล รถไปอุดร

ลุ้นค่ะลุ้น จะมีขบวนเรามั้ยนี่…

“……ขบวนที่ 41 ปลายทางสุราษฎ์ และชุมทางหาดใหญ่ ….ขบวนที่ 52…”

กรี๊ดดดดดด…ไม่รอฟังจนจบแล้วค่ะ กระโดดผลุงออกไปนอกแถว วิ่งตื๋อไปถามเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ขบวน 41 แน่นะค้าา แล้วเค้าจะรอถึงกี่โมงคะ

ไปเลยครับ ไปตอนนี้เลย รถรออยู่ครับ ขึ้นใต้ดินไปเลยนะ

ไปค่ะไป มือนึงคว้าเป้ อีกมือต่อสายถึงจูน รายงานความคืบหน้า

ไม่ใช่แค่เราคนเดียว ผู้โดยสารคนอื่นๆ พอได้ยินเสียงประกาศก็วิ่งตามกันมาเป็นพรวน

ถึงทางเข้ารถใต้ดินตรงที่มีประตูเซ็นเซอร์ น้องยามหน้าซื่อถลาเข้ามา

“ขอตรวจกระเป๋าด้วยครับ”

“โิอยยย…ไม่ทันแล้วค่ะ กำลังรีบ ไม่ตรวจได้มั้ย !!! เรากึ่งตะโกน กึ่งแยกเขี้ยวใส่น้องยาม ขายังใส่เกียร์ห้า ไม่หยุด ไม่เปิดอะไรทั้งนั้น ผู้โดยสารคนอื่นเห็นดังนั้นก็วิ่งตาม เลยไม่มีใครหยุดให้ตรวจเลยซักคน ขำก็ขำสงสารก็สงสาร แต่จะมาตรวจอะไรกันตอนนี้คะน้องขา จะตกรถอยู่แร้ววววววววว แถมกระเป๋าพี่มันมีสารพัดล็อค กว่าจะไขกุญแจมาให้น้องเอาไฟส่องๆ พองาม ก็พอดีไม่ทันรถใต้ดิน !!! –“-

————————————————————>

เดี๋ยวนะ เดี๋ยวมาต่อ

แปะไว้อีกแระ แหะ แหะ

หนีร้อน…ไปเกาะล้าน

ไม่ไหวๆ อยู่ในเมือง ทำแต่งาน แล้วก็ให้รุ่มกายร้อนใจ โหยหาทะเล สายลม เสียงคลื่น ว่าแล้วก็ยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ชวนคุณแควนหนีร้อนไปเที่ยวกันดีกว่า

มีเวลาแค่เสาร์ อาทิตย์ ที่ไหนล่ะจะใกล้ ไปสะดวก และชิลได้ตามคอนเซ็ปต์ของเรา…ลื้อริ้นชักความทรงจำ พลันภาพสมัยมหาลัยก็ผุดขึ้นมา หาดสวย ทรายขาว น้ำใสปิ๊ง แถมใกล้กรุงเทพแค่นี้ จะเป็นที่ไหนไปไม่ได้…

ว่าแล้วก็ไปเกาะล้านกันดีกว่า…เย้เย

จั่วหัวไปแล้วว่าเคยไปตอนสมัยเรียน แต่นั่นมันก็นมนานมาแล้ว แถมยังเป็นแค่นั่งสปีดโบ้ทแบบเช้าไปเย็นกลับ ความรู้ที่มีเกี่ยวกับเกาะล้านจึงเกือบเท่ากับศูนย์ รู้แค่ว่าอยู่ไม่ไกลจากพัทยา ที่เหลือไปหาเอาดาบหน้ากันดีกว่าเรา

พัทยาไปง่ายๆ จะนั่งรถทัวร์จากเอกมัย หรือหมอชิตก็ได้ แต่ในกรณีของเรา กว่าจะเก็บของ กินข้าวแล้วก็ยุรยาตรกันออกมาก็ปาเข้าไปเกือบบ่าย 2 แล้ว เลยเลือกนั่งรถตู้จากอนุสาวรีย์ชัย ตรงดิ่งไปเลยดีกว่า

รถตู้ไปพัทยาขึ้นตรงฝั่งหน้าโรงพยาบาลราชวิถี ถ้านั่งรถไฟฟ้าไป ที่ขายตั๋วจะอยู่เป็นคิวแรก ตรงทางลงสะพานพอดี ค่ารถไปพัทยาใต้คนละ 150 บาท แต่ถ้านั่งตรงไปที่ท่าเรือข้ามไปเกาะล้านเลยก็ 170 บาท

ไม่รู้ไปจำมาตั้งแต่ตอนไหนว่าจากกรุงเทพไปพัทยารถวิ่งแค่ 2 ชั่วโมง รถตู้เราออกตอนบ่าย 2 โมงครึ่ง ก็กะว่าเลวร้ายสุดก็น่าจะไปทันเรือรอบ 5 โมง ยังพอกล้อมแกล้มหาที่นอนได้ ที่ไหนได้รถตู้หลังจากรับคนเต็มแล้ว ยังไปจอดรอเติมแก๊สอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง แถมรถก็ติดอีก ปรากฎว่ากว่าจะไปถึงท่าเรือบารีฮายก็ 6 โมงแล้ว โชคดีที่เรือรอบสุดท้ายออกตอน 6 โมงครึ่ง ตอนแรกคิดว่าจะต้องนอนฝั่งพัทยาซะแล้ว…แหม อดเลย คนข้างๆ นิสิตัวดี เตรียมหาเสื้อยืด “I’m a sex tourist” ให้ตัวเอง แล้วก็ “I’m not his girlfriend” มาให้เราสุดฤทธิ์

จากท่าเรือบารีฮาย มีเรือข้ามฟากออกทุกชั่วโมง ถ้ารีบหรือไปกันหลายคน จะเหมาสปีดโบ้ทไปเลยก็ได้วิ่งไม่ถึง 20 นาทีก็ถึง แน่นอนไพร่ฟ้าหน้าใสอย่างเราต้องเลือกเรือรวมปวงประชา 20 บาทเป็นแม่นมั่น นั่งไปชมวิวไป 45 นาทีถึงเหมือนกัน

เรือเที่ยวสุดท้ายออกตอน 6 โมงครึ่ง มีผู้โดยสารพอสมควร เราเยี่ยมหน้ามองแต่ละคนแล้ว คาดว่าถ้าไม่มีที่พักอยู่บนเกาะ ก็ต้องจองห้องเอาไว้แล้วแหงๆ ไอที่จะไปเสี่ยงดวงยามมืดค่ำอย่างเราเห็นจะไม่มี

เรือสองชั้น แอร์ธรรมชาติ ข้ามฟากไปเกาะล้าน

ระหว่างรอเรือออกมีนักท่องเที่ยวชาวจีน เกาหลียืนรออยู่ที่ท่าเรือเต็มไปหมด ตอนแรกก็สงสัยว่าพวกนี้จะไปนอนบนเกาะกันหมดเลยรึ เอแต่ถ้าไปกันหมดนี่มีหวังเกาะแตก

แล้วก็หายสงสัยเมื่อเห็นเค้าพากันทยอยลงเรือกันทีละกลุ่มๆ ที่แท้เค้าก็ไปกินดินเนอร์กันที่ภัตตาคารกลางทะเลนี่เอง หรูหราซะไม่มีอิอิ

เรื่อยๆ มาเรียงๆ ในที่สุดก็มาถึงท่าเรือเกาะล้านเอาเมื่อทุ่มกว่าๆ ท้องฟ้ามืดแล้ว เพื่อนร่วมเรือทยอยแยกย้ายกันไป เหลือแต่เราเดินอยู่อย่าง งง งง ไม่รู้จะเริ่มที่ไหนดี สักพักมีคุณป้าแถวๆ ท่าเรือเดินเข้ามาถามว่าจะไปหาดไหนรึเปล่า พอเราบอกว่ายังไม่มีที่พัก ก็กวักมือเรียกเข้าไปดูรูปที่พักในหาดต่างๆ คุณป้าแกมีร้านอาหารตามสั่งอยู่ตรงท่าเรือ มีมอเตอร์ไซค์ให้เช่าด้วย พอเราบอกว่าไปหาดที่ถูกที่สุด คุณป้าก็ชี้เปรี้ยงว่าต้องเป็น หาดนวล ยังพอจะมีที่พักเหลืออยู่

“ถูกนี่ถูกเท่าไรคะ มีต่ำกว่าคืนละ 500 รึเปล่า”
“โอย บนเกาะนี้ ถูกสุดก็ 600 จ้ะ ที่ที่ป้าว่านี่แหละ” ป้ายืนยัน “ถ้าหนูจะไปป้าก็จะพาไปส่ง ค่ามอเตอร์ไซค์คนละ 70 บาท”
“70 บาทเลยเหรอคะ เห็นตรงป้ายหน้าเกาะบอกว่าไปหาดนวล 50 บาทนี่นา”
“50 บาทตอนกลางวัน นี่ดึกแล้ว 70 บาทจ้า สองแถวที่เค้าวิ่งก็หมดแล้วด้วย แล้วที่หาดนวลน่ะมันเงียบ หนูควรจะเช่ามอเตอร์ไซค์ไว้เลย พรุ่งนี้จะได้ขับออกมาเที่ยวหาดอื่นๆ ด้วย”

ฟังคำคุณป้าแล้วเราก็ยังไม่ตกลงปลงใจในทีแรก ปรึกกันเองว่าถ้างั้นจะลองหาที่พักแถวๆ ท่าเรือนี่แหละ ก็ปรากฏว่าที่พักก็ไม่ได้ถูกกว่ากันเท่าไร เรทที่พักที่เกาะนี้เฉลี่ยอยู่จาก 600 – 2 พันกว่าบาทเลยทีเดียว นี่ละหนา ยิ่งใกล้กรุงเทพก็ยิ่งแพง