ก้าวให้ช้าลง กินให้มากขึ้น
ลงเรือท่าผ่านฟ้า ผ่านหน้าลานพลับพลามหาเจษฎาบดินทร์
ถึงจะเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ชักหน้าไม่เคยจะถึงหลัง แต่เรื่องกิน เรื่องเที่ยว ก็ดูจะเป็นหนึ่งในสรณะที่ตัดยังไงก็ไม่ขาดในพจนานุกรมของเรา ว่างเว้นจาการก้มหน้าก้มตาทำงาน เมื่อไร การได้ไปเปิดหูเปิดตาในที่ใหม่ๆ (ของเรา แต่อาจจะเก่าของคนอื่น) กินอะไรดีๆ (แต่ไม่จำเป็นต้องแพง) ก็ถือได้ว่าเป็นกำไรกับชีวิตแล้ว
…แวะไปช็อปที่ข้าวสารก่อน…
เมื่อคืนได้ไปเจอเพื่อนที่ข้าวสาร ว่าแล้วก็ขอเขียนถึงร้านอาหารเจ้าประจำหนึ่งในดวงใจเราซะหน่อย ร้านนี้ถ้าให้จัดอันดับก็น่าจะติดโผหนึ่งในห้า เป็นเวทีประกวดก็ต้องได้รางวัลนางงามมิตรภาพ หรือขวัญใจช่างภาพเป็นอย่างน้อย ค่าที่ว่าเป็นร้านที่เรามีสถิติการไปถี่มากถึงมากที่สุด อย่างกับโบกมอไซค์วินไปหน้าปากซอยถึง
พระนครบาร์…
ชื่อเสียงเรียงนามไพเราะเพราะพริ้ง ดูเป็นผู้ดีมีชาติตระกูลมาตั้งแต่ครั้งกรุงเก่า
แต่เราเรียกเองเออเองว่าเป็น “ร้านรับแขกบ้านแขกเมือง” เพราะเป็นร้านที่เราชอบพาเพื่อนฝรั่งหรือเกสท์ชาวต่างชาติไปกินอยู่เป็นประจำ แต่หลังๆ นี่ ไปถี่มากจนจะได้อีกฉายาหนึ่งว่า “ร้านสิ้นคิด” อยู่แล้ว
+ iT's a MuNchKin wOrLd aFtErAll (*^_^*) + 